Sultan KILIÇ

Arguvan-Eymir’de 69 yaşındaki Eymirli Cemile Kılıç ile 8 Şubat 2015 tarihinde karşılaşmış ve sohbet etmiştik.

Duydum ki 13.01.2017 tarihinde 71 yıllık yolculuğunu tamamlamış, bu dünyaya veda etmişsin Cemile bibi… Tedavin gerektirdiği için son nefesini İstanbul’da almış olsan da o çok sevdiğin Eymir’inde toprağına kavuşacağını da öğrendim.

8 Şubat 2015 tarihinde Eymir’deki sohbetimizde ne kadar neşeli, ne kadar mutlu, sağlıklı, umutlu, hayat doluydun. Bir yaştan sonra insanoğlu bebek gibidir, sözü doğruymuş meğer. Bir bebek gibi soldun gittin Cemile bibi…

Cemile Kılıç’ı dinliyoruz Eymir’de:

“Ben on altı yaşımda evlendiğimde beyim Malatya Mensucat (dokuma) Fabrikasında çalışıyıdı.

18 yaşımdayken büyük kızım, yirmi yaşımdayken de oğlum doğdu. Bu sırada beyimin Hollanda’da çalışma kâğıdı geldi. Beyim Hollanda’da çalışmaya gitti. Üç yıl sonra da beni götürebildi. Küçük kızım Suzan, Hollanda’da doğdu.

Ben de çalıştım, beyim de çalıştı. Bir zaman sonra Türkiye’ye döndük. Yaşımız altmış beşe geldi. Beyim, Türkiye’ye döndükten sonra Mensucat Fabrikasında çalışmaya devam etti. İkimiz de emekli olduk. Ben Hollanda’dan emekli oldum.

Çocuklarımızı yetiştirdik. İki kızımız evli. Oğlumuz Cemal, öğretmen oldu. Ben eşimin emekli maaşını da alıyım. Çok şükür durumumuz iyi.

Diyisin ki Hollanda’dan Eymir’e neden döndün? Ora çok güzel. İnsanları çok iyi. Ama herkes gonuşuyu, ben eyle bahıyım. Ne diyem? Ellerin memleketinde ne diyem? Eymir başka, burada topluma garışıyım. Gonuşuyum, her derdi, her sevinci paylaşıyım. Hollanda’da da çok iyi insanlar tanıdım. Ama Eymir başka. Keşke Eymir, Hollanda’da olsaydı…

Bahçeme her türlü sebzemi ekiyim. Çocuklarım geliyi. Köyümde huzurluyum, mutluyum.

Önceleri inek besliyidim. Sonra vazgeçtim, artıh birez de rahat edem dedim. Süt, yoğurt, pendir evde yapılmış gibi. Köyden alıp çocuklarıma gönderiyim.

Atalarımızın dediği doğruymuş ‘Ekmeğin olsun, suyun olsun; evin dağın başında olsun.’ Rahatım köyümde. Köyümün insanları, hayvanları, havası, suyu, her şeyi çok güzel…

Anamı babamı kaybedince çok üzülmüştüm. Eşimi kaybetmenin üzüntüsü onlara baskın çıktı. Eşimle kırk yıl mutlu yaşadık. Birlikte yazıda yabanda çalıştık, çocuklarımızı yetiştirdik. Bir akşam aniden, kalp krizinden gitti. Çok üzüldüm.

Geçen yıl da sekiz yıldır görmediğim, hasret kaldığım yeğenimi kaybettim. Gençti, daha kırk yaşındaydı, iki çocuğu vardı. Beyin ameliyatı olmuştu. Kanserden gitti. Cenazesini Almanya’dan köye getirdiler. Ona çok yandım; halen her gün ağlarım. Ağıt yakamadım, ağıt söylemeyi beceremem de şunu söyleyeyim size:

“Bir gün külü

Bir gün közü

Bir gün götürürler bizi

Bir gün unuturlar bizi”

O çok sevdiğin Eymir’inden ayrılamadın, ayrılmadın. Çocukların kadar sevdiğin toprağına kavuştun. Toprağının koynunda huzurlu uyu Cemile bibi…

sultankilic44@hotmail.com