Azzet bibiyle Çakmak yaylasına gidiyoruz (4)

Sultan KILIÇ

Gün doğumu, Atmanki dağlarında, çaşırların arasında…

Telaşla kalkıyorum. Yataklardaki çocuklara basmamaya özen göstererek yer yataklarının arasından geçiyorum. Çadırın, kapı niyetine kullanılan açıklığından dışarı bakıyorum. Saat dört; ay, masal ülkesine gizemli havasını katmış. Rüzgâr uğulduyor, yıldızlar yanıp sönüyor. Sürü, yerinde yatıyor.

Sürüyü gözden kaçırmamalıyım. Yaylıma giderken sürüyü görüntülemeliyim. Ağustos ayında Malatya’da sıcaktan uyunmazken, Arguvan’ın Atmanki dağlarının Çakmak yaylalarında dondurucu bir soğuk var. Titreyerek yatağıma dönüyorum. Yün yorganda bile üşünüyor.

Bir süre sonra horoz, aralıksız ötüyor. Hah, işte bu; köy yaşamı, bana göre horoz sesidir, diyorum. Azzet bibi de uyanıyor. Kat kat giyinip çadırdan çıkıyoruz. Sürü de hareketleniyor. Koyun çanlarının hüzün veren sesi, vadiye yayılıyor. Çobanlar, azık torbalarını omuzlarına takarak sürüyü dağlara yöneltiyorlar. Biz de arkalarından dağa tırmanıyoruz.

Azzet bibi bana ileniyor: “Şu senin ille her bi şeyi görüp de yazacağım, demelerin yoh mu? Herkeş gibi evinde otursan da iresimlere baha baha yazsan. İntenet midir nedir işde ona baharah yazsan.

Gazataları büle oturduhları yerde hazırlıymış zamane gazatacıları. İnternetten alıp alıp gazata yapıylarımış. Sen de eyle yapsan olmaz mı? Yoh, ille gözümünen görüp yaşayacam ki yazam, deyisin. Dağlardan yuvalanacağım da parçamı bulamıyacahsığız gurban.” diyor soluk soluğa.

Bir keçiyle üç koyun, önce topallıyor, sonra oldukları yere yatıyor. Çobanlarla kadın ve genç kızlar, şaptan hastalanarak yürüyemeyen bu hayvanları, komdakilerin yanına götürüyor. Sürüyü, çoban hey heyleri, çıngırak sesleri arasında dağın öteki yüzüne aşırıyoruz. Sürünün sadık dostu köpekler Pane, Çano ve Toraman da kuyruklarını keyifle sallayarak sürünün çevresinde koşuyorlar.

GÖLLERDE DENİZ ARARKEN ÇAVLANDA NEHİR KURUTTUM

Azzet bibiyi ısrarla karşı dağa yöneltiyorum. Meşelerin arasında öbek öbek kevenler var. Hava serin olduğundan kevenler, henüz kurumamış. Taşlardan, kevenlerden atlaya atlaya yürürken bir güzel Arguvan havası inliyor dağlarda. Fonda koyun çanları ve doğmak üzere olan güneş. Ufuk çizgisi kızarıyor, yavaşça başını dağların doruklarından çıkarıyor güneş. Çaşırların arasından daha da güzel izleniyor Atmanki dağlarının gün doğumu.

Helken ufah, gollarığa dahsana

İki yeri bir geriye bahsana

Ne çekersin o çirkinin gahrını

Başın alıp Arguvan’a gelsene

Başın alıp Malete’ye gelsene

Çobanın sesi yankılanıyor dağlarda. Azzet bibi, başındaki, alacalı çarşafını bir kayanın üstüne koyup oturuyor oracığa. Koyun çanları eşliğinde Azzet bibi de başlıyor bir Arguvan türküsüne:

Beylerderesi’nden aşdım gediği

Gutmu gumaş fisdan yarin geydiği

Herkeşin yanında gezer sevdüğü

Kör olası gader ayırdı bizi

Gurban olam naz etme

Sabahınan esen seher yeli mi

Benim göğnüm divana mı deli mi

Durup durup yar, göğsünü geçirir

Yohsa bögün ayrılığın günü mü

Gurban olam ben neydem

Mendil almış yar gözlerin siliyi

Gadan alam naz etme

Esme deli boyraz gumlar savrulur

Yâre geden gemilerim devrülür

Yardan ayrılmışım başım çevrülür

Kör olası gader ayırdı bizi

Gurban olam naz etme

Ne yapıyorsun? Ya çoban, kendisine mani attığını zannederse, diyorum. Amaaan, ne sayarsa saysın. Garibim, şurda bir insan sesi duymuş. Daha nerde duyacah köye enene gader. Elleme teselli olsun garibim, diyerek gülüyor.

Sonra da: “ Sen şimdi, şeherlilerin fesat aklıynan beyle gonuşdun deel mi? Göl dağlarının, Yama dağlarının, Atmanki dağlarının, Çakmak yaylasının insanları; aha şu keven gader temiz, gayalar gader sağlam, şu torpah gader çilelidir. Şeherliler gibi gafası hep şeytanlığa, fesatlığa çalışmaz. Dümdüzdür buraların adamları. Bunu eyi belle çağam.” diyerek ömrümün dersini veriyor bana.